هرچه گفتیم جز حکایت دوست...

برای وصف انسان‌ترینِ انسان‌ها، حد اعلای ایثار و انصاف، زُهد، عبادت، احساس، عشق، مهربانی، ایمان، شجاعت، اخلاق و عدالت، حد اعلای واژه‌ها شایسته است. سید علی موسوی گرمارودی چه زیبا کوچکی افکار و واژه‌ها و بزرگی مولا را تصویر کرده است:

تو، آن بلندترین هرمی که فرعونِ تخیّل می‌تواند ساخت
و من، آن کوچک‌ترین مور، که بلندای تو را در چشم نمی‌تواند داشت

با این همه، هر بیت و هر واژه‌ای که در مدح و ستایش «شه ملک لافتی»، «بر جریده‌ی عالم» ثبت شود، ارزشمند است. بیت‌های زیر، عرض ارادت بیدل به مولا علی علیه‌السلام و حیرانیِ او در توصیف مردی‌ست که «دانش‌ها حیران اوست».

زبانِ گبر اگر در دیر، نام شرم او گیرد

کند آتش عرَق چندان، که گرداند مسلمانش

.

بضاعت کو که باشد تحفه بزم قبول آنجا؟

جهان گر شرم دارد، زیره نفروشد به کرمانش

طریق عجز می پویم، نمی دانم چه می گویم؟!

به توصیف خداوندی که دانش‌هاست حیرانش

ولادت علی علیه‌السلام و روز پدر مبارک کفشهایم کو؟...