این هفت پرده، پرده‌ای از ساز بیدل است

دیروز صبح، جلد اول غزلیات بیدل کنار دستم بود. فاتحه‌ای دادم و صفحه‌ای باز کردم. این غزل آمد:

برق آفت لمعه در بی‌خبطی اسرار داشت

نعره‌ی منصور تا گردن فرازد، دار داشت

نغمه‌ی تار نفس بی‌مژده‌ی وصلی نبود

نبض دل تا می‌تپید آواز پای یار داشت

حق با بیدل است. خودش چه زیبا گفته بود:

بیدل! تجددی‌ست لباس خیال من

گر صد هزار سال برآید کهن نی‌ام